از بقراط حکیم پرسیدند در ذائقه انسان چه چیزی از مرگ تلخ تر است؟

گفت : تلخ تر از مرگ در ذائقه انسان کریم این است که از شخص لئیم حاجتی بخواهد

پس چگونه بود حال حضرت حسین علیه السلام ، این کریم فرزند کریم آن زمانی که کودک شیرخوار خود را روی دو دست بلند کرد و برایش جرعه ای آب ، از کوفیان پست و لعنت شده خواست

ستاره‌ای بر بام خورشید ـ غروب می‌کند که طلوع آفرین است

ستاره‌ای به نام علی اصغر

و خورشیدی به نام حسین

و این خون به ناحق ریخته‌ی اوست که همچنان می‌جوشد و خون محبّت را در رگ‌های محبّان اهل بیت جاری می کند

خونی که مُهر شد بر طومار کربلا و مظلومیت حسین

منم آن ابرِ سپیدى که ازین پست رهیده

منم آن بى پر و بالى که ازین خاک پریده

منم آن شاخه‌ی بیدی که پریشان شد و مجنون

ز خیالت همه شب چشم تَرَش خواب ندیده

منم آن ماهى عاشق که از این جوی به آن جو

به هواى تو سفر کرد و به دریات رسیده

منم آن باد سبکبال که هر صبحدم ‌آرَد

خبرى خوش که شب پیش ز موی تو شنیده

منم آن برکه‌ی خندانِ خوش‌اقبال که پنهان

لب او نیمه‌شبان بر لب مهتاب رسیده